دیدگاه عبدالله بن عمر، فرزند خلیفه دوم(طبق قول اهل سنت) در قبال حرکت امام حسین(ع) به کوفه چگونه بوده است؟ نکته؛ نکته ی جالب نظرات و دیدگاه های حاشیه ای و پیرامونی از قیام امام حسین(ع) است، برخی از این شخصیت ها و خواص به دلیل خاص و نخبه بودنشان می بایست مورد تحلیل و بررسی بیشتر قرار بگیرند، از این رو این بحث می تواند فتح بابی در تحقیق و جستجوی بیشتر شما دوستان عزیز در این موضوع گردد... متن مردم او را بسیار محتاط در فتوا دادن و اعلم به مناسک حج می¬دانستند و به خاطر این شدت احتیاط، در جنگ¬های امیرالمؤمنین شرکت نکرد، و به تعبير صاحب استيعاب به خاطر تقوايش بود كه در جنگ¬هاي علي(ع) شركت نكرد، هر چند در موقع مرگ تأسف مي¬خورد كه اي كاش با گروه باغيه، جنگ مي¬كرد. عبدالله بن عمر شصت سال بر کرسی افتاء تکیه زد و فتوا داد.(32)  پیامبر به خاطر سن کم او اجازه نداد در جنگ بدر و احد شرکت کند (33) اما در غزوه¬های بعدی شرکت کرد. او کسی بود که با امیرالمؤمنین بیعت نکرد اما با حجاج بیعت کرد.(34) دیدگاه او صلح جویانه بود و بیعت با یزید را پذیرفت. این نظر به دلیل گرایش¬هاي صلح طلبانه، منفعت طلبانه و محافظه کارانه ی او به عنوان ارشد حزب قاعدین میانه رو قابل تأمل بود. او هشتاد و شش سال عمر کرد و سه ماه پس از عبدالله بن زبیر مرد. مردی عراقی بعد از واقعه ی کربلا، از عبدالله بن عمر درباره ی ریختن خون پشه در وقت احرام پرسش کرد، عبدالله گفت در شگفتم از قومی که از خون پشه پرسش می¬کنند، اما خون پسر دختر پیامبرشان را ریختند.  نظر او در متن گفتگویی که بین او و ابن عباس و حسین بن علی(ع) انجام شد، مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت، از این رو از باب عدم اطاله ی کلام در این قسمت، متن گزارش های قبلی تکرار نمی شود. نتیجه؛ انسان ها به دلیل خاص بودنشان مسئولیت و سطح توقع بیشتری از آنان می رود البته نسبت سایر موجودات، در دایره همین سطح توقع انسانی باز موضوع خاص تر و ناب تر می شود بواسطه حضور و وجود خاص الخاص ها و یا به قول معروف نخبگان و خواص از چنین جامعه انسانی، از این رو شما بفرمایید؛ چه موضوع و چه واژگانی در این حوزه بیشتر از سایر موضوعات اهمیت موضوعی دارد؟... [32].كان لورعه قد اشكلت عليه حروب علي و قعد عنه و ندم علي ذالك حين حضرته الوفاه. ابن عبدالبرالقرطبی، همان، ج3، ص۹۵۰؛ محمدباقر مجلسی، همان، ج44، ص۳۴. [33]. عروة، بن زبیر ،المغازی، جمع نورسیف، بیروت، ج1، ص ۲۱۶. [34]. محمدباقر مجلسی، همان، ج45، ص ۳۲۸. پژوهشگر: وحید متشکر اتهای پیام/14