دیدگاه ابن عباس در مورد قیام امام حسین(ع) چگونه ارزیابی می نمایید؟ نکته؛ اینکه خواص و بزرگان جامعه نیز بخشی از فرهنگ عمومی و کل جامعه هستند و برآیندی از آنند ، واقعیتی است که گریزی از آن نیست، از این رو اگر گاهی در بخشی از جامعه یک هنجار یا ناهنجاری مشاهده می کنیم، ذوق زده یا نادم آنچنانی نشویم، به عنوان مثال نگوییم وای ببینید دانشگاه ما چه اوضاع فرهنگی نامطلوبی پیدا کرده است!!، در حالی که دانشگاه نیز برگرفته از همان جامعه است و بخشی از فرهنگ آن جامعه است... متن    ابن اعثم می¬گوید حسین (ع) باقی¬مانده ماه شعبان، رمضان، شوال و ذیقعده را در مکه ماند و ابن عباس و ابن عمر نیز در مکه بودند و هر دو نزد امام آمدند و تصمیم داشتند به مدینه بازگردند. عبدالله بن عمر گفت از خدایی که بازگشت تو به سوی اوست پروا کن، دشمنی و ستم این خاندان را با شما می¬دانیم، اکنون که یزید به حکومت رسیده ایمن از آن نیستیم که مردم به خاطر دنیا به او روی آوردند و تو را بکشند و همراه تو نیز گروه بسیاری کشته شوند از رسول خدا (ص) شنیدم که می¬فرمود: حسین کشته خواهد شد و اگر او را بکشند و یاریش نکنند، خداوند تا روز قیامت خوارشان می¬سازد، به نظرم خوب است مثل مردم دیگر صلح کنی شاید خداوند میان تو و این گروه ستمگر حکم کند. حسین (ع) گفت آیا با یزید بیعت کنم و در صلح او درآیم در حالی که پیامبر خدا درباره او و پدرش آن سخنان را فرمود. ابن عباس گفت راست گفتی رسول خدا گفت خدا برکتش را از او بر دارد که پسرم و پسر دخترم حسین را خواهد کشت، یاری تو نیز بر این امت واجب است. (31) گفته امام با ابن عباس انتظار یاری او را، بیشتر از عبدالله بن عمر نشانگر است. در این گفتگو آشکار است که سخنی از بیماری و ناتوانی ابن عباس نیست و امام نیز به او اجازه¬ای برای یاری نکردن نداده است، به ویژه اگر گزارش پیشین را نیز توجه کنیم تفاوت دیدگاه او با امام کاملا آشکار است. نتیجه؛ »خوب است مانند مردم دیگر صلح کنی« ؛ نقل قولی با عمق سیاسی بسیار پیشرفته از سوی سیاستمدار بزرگی چون عباس است...نظر شما چیست؟ همه ی کشورهای با آمریکا صلح کرده اند، پس مصلحت ما هم در آن است که صلح کنیم؟!!.. گفتمان صلح چیست؟ چه می گوید...آیا صلح بخشی از سیاست و اداره ی امور جامعه است؟..آیا امامان ما سیاسی نبودند؟! [31] . محمد بن علی ابن اعثم کوفی، همان، ج5، ص 27؛موفق احمد مکی خوارزمی، همان، ج1، ص 281.   پژوهشگر: وحید متشکر انتهای پیام/14