سوال؛ آیا در واقعه کربلا، بیماری یا کهولت سن می توانست دلیلی بر عدم همراهی با امام باشد؟ نکته؛ ممکن به محض طرح این سوال به ذهن شما آمده باشد مگر حبیب بن مظاهر پیر  نبود، مگرعمار و یاسر و سلمان و....کهنسال نبودند؟ اساسا آیا حضور کهنسالان در هماورد جنگی آن هم از نوع نظام قبیلگی عربی می توانست کار ساز و مهم باشد؟ بهتر است پاسخ خودتان را با مطالعه کتاب تاریخ تحلیلی صدراسلام آقای رسول جعفریان در نقش و حضور بزرگان و ریش سفیدان در جنگ ها به عنوان رهبر و لیدر و قوای اصلی و محرکه ی قدرتمند در معادلات اساسی جنگ ها مشاهده نمایید...   متن برخی از مورخان اهل سنت از مخالفت محمد با حرکت و قیام امام حسین(ع) خبر داده و افزون بر آن مطلب دیگری را نیز به او نسبت می¬دهند که او نه تنها خود، امام را همراهی نکرد، بلکه از رفتن فرزندانش نیز جلوگیری نمود.(25)  برخی محققان معاصر شیعی ادعای یاد شده را به دلایلی رد کردند: اولاً در کتاب های شیعه چنین مطلبی نیامده است ثانیاً در منابع اهل سنت به جز ابن عساکر، مزی و ذهبی، مورخ دیگری این مطلب را نیاورده است. روایت ذهبی و مزی مرسل است، در ضمن باید توجه داشت هر سه نویسنده یاد شده، به نوعی از ابن سعد گرفته اند که هم تأثیرپذیری آن¬ها از ابن سعد و هم تعصب اموی ابن سعد بر صاحب نظران پوشیده نیست. ثالثاً علت جعل کردن امویان این بوده که می¬خواستند وحدت صفوف هاشمیان را در قیام حسینی خدشه¬دار جلوه دهند. هرچند در مقتل ابومخنف و کافی روایاتی در تأیید این مخالفت وجود دارد که به دلیل اطناب و دور شدن از مبحث اصلی به آنها پرداخته نمی¬شود. برخی از علمای شیعه بر این باورند که محمد حنفیه زمان قیام امام حسین(ع) بیمار و کهنسال بود در بخشی که به عنوان کتاب «حکایت المختار فی الاخذ بالثار» به ضمیمه لهوف چاپ شده، این گونه آمده است که محمد به گونه¬ای دستش آسیب دیده بود که توان به دست گرفتن شمشیر را نداشت.(26)  البته معلوم نیست این بخش، از فصول پایانی کتاب لهوف است یا دیگران بر آن افزوده اند. از گفته برخی مترجمان لهوف نیز این گونه برداشت می شود که این بخش، کتاب جداگانه¬ای است(27)  و به لهوف پیوست شده است؛ بنابراین نمی-توان این سخن را نظر سید بن طاووس در لهوف دانست. سخنی که از خود محمد حنفیه نیز نقل شده است.(28)  در منابع کهن که گفتگوی امام (ع) با محمد را گزارش کرده¬اند، هیچ سخنی از بیماری محمد به میان نیامده است. نتیجه؛ به نظر می رسد بر فرض وجود بیماری و کهنسالی محمد، این دو عامل به تنهایی و بالقوه نمی توانستند، مانعی در همراهی با امام باشند. [25] . اسماعیل بن عمر ابن کثیردمشقی، همان، ج 8، ص 165؛ علی بن الحسین ابن عساکر، همان، ج 14، ص 211. [26] . ابن ابی الحدید، همان، ج 4، ص 97. [27] . علی بن موسی ابن طاووس، همان، ص 164. [28] . محمد بن علی ابن شهر آشوب، همان، ج 3، ص 211؛محمد باقر مجلسی، همان، ج 44، 185. پژوهشگر: وحید متشکر انتهای پیام/14