طاووس بهشت: يكى از لقب‌هاى معروف امام عصر عليه‌السّلام است. در كتاب‌هاى لغت به‌معناى درمانده و ناچار به كار مى‌رود. در بسيارى از ادعيه و روايات از حضرت مهدى عليه السّلام با لقب مضطر ياد شده است. از جمله در قسمتى از دعاى ندبه آمده است: «اين المضطرّ الذى يجاب اذا دعى(6) كجاست آن مضطرى كه چون دعا كند، خواست او به اجابت مى‌رسد... امّا چرا به امام عصر عليه السّلام لقب مضطر داده شده است؟ از بررسى مجموعه روايات مربوط به اين بحث چنين برمى‌آيد كه امام معصوم به‌عنوان حجّت الهى در خيرخواهى به بندگان خدا و محبت به آنان از پدر و مادر به آن‌ها مهربان‌تر است؛ كدام اضطرار سخت‌تر از اين است كه كسى حجّت خدا باشد و مسئوليت حفظ و تبليغ و ترويج و حاكميّت بخشى به همه احكام و ارزش‌هاى الهى را برعهده داشته باشد، امّا در شرايطى واقع شود كه ببيند حكام جور از يك طرف و منافقان و انسان‌هاى هواپرست از طرف ديگر احكام حيات‌بخش الهى را زير پا مى‌گذارند و بندگان خدا را از مسير سعادت واقعى منحرف مى‌سازند و آن‌ها را به بى‌راهه سوق مى‌دهند.(7)   همين‌طور در روايتى كه از امام صادق عليه السّلام دربارۀ تفسير آيه: «أَمَّنْ يُجِيبُ اَلْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ اَلسُّوءَ...»(8)  وارد شده چنين آمده است: سوگند به خدا منظور از مضطر در اين آيه قائم آل محمد صلّى اللّه عليه و اله است. وقتى كه در آخر الزمان ستم و بيداد و فساد در نتيجه سلطه پيدا كردن مستكبران و انحراف مردم از صراط مستقيم سرتاسر جهان را پر ساخت، آن حضرت در بين ركن و مقام [در مسجد الحرام]دو ركعت نماز مى‌خواند و آن‌گاه دست به دعا برداشته از خداوند تعجيل در فرج خود را مى‌خواهد و پروردگار عالم نيز دعاى او را اجابت نموده و به او اذن ظهور مى‌دهد و به دنبال اين واقعه مبارك آن حضرت به بركت امدادهاى غيبى و هم‌چنين يارى انسان‌هاى مؤمن و شجاع-كه در آن زمان از سرتاسر عالم به گرد آن حضرت جمع شده‌اند- بساط ستم را از روى زمين برخواهد چيد.(9) و (10)