طاووس بهشت: در مسیر سیر و سلوک، مرحله اول یقظه است. بیماری های روحی انسان مانع هستند. بخل، حسد، ریا، عجب و... موانع سیر انسان هستند. اگر کسی با مواعظ قرآن دلش نورانی شد و از عالم غفلت به عالم یقظه آمد و این قدم را برداشت، قدم دوم این است که قرآن برای این انسان شفاء است. قرآن بیماری هایش را شفا می دهد. اگر انسان به قرآن نزدیک شد، بیماری های روحی انسان، شرک و بخل و حسد انسان را شفا می دهد، قرآن شفا است. بعد از اینکه بیماری های انسان مرتفع شد و آماده برای پرواز شد، ما اگر بخواهیم اهل قرب شویم، اهل مقامات توحیدی شویم، باید سالم باشیم. یک کبر، یک عجب، یک ریا، می تواند تمام سرمایه های انسان را به باد دهد. قرآن شفا است. پس از اینکه بیدار شدی و آماده پرواز شدی و از مواعظ قرآن استفاده کردی، آنگاه قرآن گام به گام تو را هدایت می کند. نور الهی است که انسان را هدایت می کند و این قرآن سراسر نور است. خداوند در قرآن می فرماید: قرآن نوری است که با این نور هدایت می کنیم و اگر این قرآن هدی است، هادی خود خداوند است و این هدایت الهی بدست پیامبر اکرم صلی الله علیه واله وسلم انجام می شود چراکه این دست، همان دست خداست. پیامبر هرکاری که می کند، کار خداست. خداوند می فرماید: " و ما رمیت اذ رمیت ولکن الله رمی" آن موقعی که در جنگ سنگریزه پرتاب می کردی، تو نبودی بلکه دست خدا بود. پس هدایت را خدای متعال می کند اما بدست و بوسیله وجود نازنین پیامبر صلی الله علیه واله وسلم است. کتاب قرآن در قلب پیامبر صلی الله علیه واله وسلم است و پس از ایشان در قلب امیرالمؤمنین علیه السلام است. در سوره نور خداوند می فرماید: " اللَّهُ نُورُ السَّمَوَتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ كَمِشْكَوةٍ " مثل نور الهی چراغدان است. این مثل، نبی اکرم است و مشکوة، قلب نبی اکرم است. " فِيهَا مِصْبَاحٌ " در این چراغدان، چراغی است که این چراغ، نور قرآن است که در قلب پیغمبر روشن شده است. "الْمِصْبَاحُ فِى زُجَاجَةٍ " این چراغ در یک حباب بلورین است و آن وجود مقدس امیرالمؤمنین است. پس اینگونه نیست که این نور به هر کسی برسد. اگر مؤمن نورانی به نور قرآن شد، دیگر در حیرت و شک نیست و هرکاری که می کند، به نور قرآن است. اگر کسی هدایت به نور قرآن شد، رحمت الهی شامل حالش می شود.