يادداشتی از: محمد رضا انيسی آرانی     یکی از واضح‌ترین نکات در مورد ظهور آن است که هر کس در تحقق آن، به اندازه‌ی خود موثر است. از مسئولان نظام اسلامی تا افرادی که خردترین و کوچک‌ترین نقش‌ها را در جامعه بر عهده دارند، همه مسئولند.در واقع میزان تاثیرگذاری متفاوت است، ولی اصل تاثیر داشتن هرگز رفع نمی شود. بنابراین، هر فردی باید خودش را برای ادامه غیبت مقصر بداند و برای تحقق آن تلاش کند. واقعیتی که ما ممکن است در مسأله‌ی ظهور از آن غافل باشیم، این است که حجت الهی و حاکم معصوم، به جامعه‌ای تعلق دارد که واقعا «اسلامی» باشد... و این اسلامی شدن، به مسلمان بودن تمام افراد جامعه مربوط است. البته مسلمان بودن، نه به معنای اسلام آوردن زبانی، بلکه به معنای شیوع جهت‌گیری‌ها و رفتارهای اسلامی در جامعه. به علاوه نباید خیال کنیم که تحقق ظهور متوقف بر این است که دیگر کسی اهل دین دیگری غیر از اسلام نباشد، بلکه همین که مسلمانان واقعا مسلمان شوند، کافی است! خلاصه این که، نقش ما در ظهور این است که واقعا، جدا از این که چه کسی چه رفتاری دارد، در عین این که دیگران را نقد و واجبی به نام امر به معروف و نهی از منکر را زنده می‌کنیم، خودمان را به آن چه اسلام مدنظر دارد برسانیم. باید بپذیریم که رفتار ما در منزل و در محل کار، رفتار با فرزندان و پدر و مادر، نحوه ی برخورد در مناسبات اجتماعی... همه و همه در شکل‌گیری جامعه موثر است. اگر تک‌تک ما تصمیم بگیریم آن چنان باشیم که اسلام از ما خواسته است، مطمئن باشیم که خداوند هم رحمت و حجت خود را به ما ارزانی خواهد داشت. فراموش نکنیم ظهور تاریخ مشخصی ندارد و می‌تواند امروز و فردا یا سال بعد یا صدها سال دیگر اتفاق بیافتد... و تنها کسی که می‌تواند زمان آن را مشخص کند خود ما هستیم!