طاووس بهشت: سید وارد خانه شد، به او خبر دادند وضع حمل هاجر نزدیك است. كنار حوض نشست. دست و رویش را شست و سپس به كتابخانه ‏اش رفت و شروع به خواندن قرآن كرد و با خودش نیت كرد كه نام فرزندش را از قرآن بیابد و «روح ‏اللّه‏» اولین كلمه‏ اى بود كه توجه او را جلب كرد. بچه‏ ها با خنك‏تر شدن هوا به حیاط رفته بودند و داشتند در میان باغچه‏ ها و درخت ها با هم بازى می‌‏كردند؛ و هرچه «مولود» دختر بزرگ سید، از آنها می‌خواست كه آرام تر بازى كنند، فایده ‏اى نداشت. بچه‏ ها می‏دانستند كه بزودى یك نفر به جمعشان اضافه خواهد شد و آنها خواهند توانست با او بازى كنند، پس شادمان از آنچه در پیش داشتند با جست‏ وخیز كودكانه ‏شان، شادى خود را عیان میكردند. هنوز سیّد، قرآن در دستش بود كه صداى گریه نوزادى در خانه پیچید، با خوشحالى برخاست، قرآن را بوسید و روى ترمه طاقچه گذاشت و به طرف اتاق هاجر رفت. «مولود» كه صداى گریه طفل را از پشت در شنیده بود، فریادى كشید، بچه ها هم به صداى او همه پشت پنجره اتاق مادر جمع شدند و هرچه تلاش كردند از پشت پنجرۀ بسته چیزى ببینند، موفق نشدند تا اینكه ننه آقا پرده‏ هاى اتاق را به كنارى كشید و پنجره را باز كرد. بچه‏ ها همراه پدر به داخل اتاق رفتند. هاجر با چشمانى بی رمق و خسته به بچه‏ ها لبخند زد و پلكهایش را بست. قابله، نوزاد را در آغوش پدر گذاشت و گفت: «مبارك است؛ پسر است». بچه‏ ها سرك می‏كشیدند تا بتوانند چهرۀ كودك را ببینند و ننه‏ آقا تلاش می‏كرد كه آنها را از اتاق بیرون ببرد. سید به نوزاد می‌نگریست و به این می‏اندیشید كه روح ‏اللّه‏ او به دنیا آمده بود. پس كودك را بوسید و چون دید دختر كوچكش «آغازاده» با حسادتى كودكانه هنوز در میانه در ایستاده است و به نوزاد تازه از راه رسیده می‌نگرد، صورت او و تك ‏تك بچه‏ هایش را بوسید؛ و «مولود» پتو را روى مادر كشید تا او اندكى استراحت كند.