یادداشتی از :حجت‌الاسلام شیخ علی رحمتی، کارشناس مذهبی و امام جماعت مسجد امام زمان (عج) آران وبیدگل          امام حسین(ع) برای رهایی از فشاری که برای بیعت بر ایشان وارد می‌شد، روز بیست و هفتم رجب سال ۶۰ هجری از مدینه به سمت مکه به راه افتادند و در سوم شعبان همان سال به آن جا رسیدند. هدف از این کار استفاده از قداست مکه در راستای جلوگیری از سلب امنیت ایشان بود. امام چهار ماه قبل از حج حضرت در مکه بودند، ولی از آن جا که ممکن بود دشمنان دژخیم در مکه به جان حضرت سوءقصد کنند، ایشان در هشتم ذی‌حجه از این شهر مبارک خارج شدند و به دعوت مردم کوفه به سمت این شهر به راه افتادند. از حفظ جان ایشان مهم تر، حرمت حرم الهی بود که ممکن بود با ماموریتی که برای قتل ایشان به ماموران داده شده بود، شکسته شود. ماموریت حضرت مسلم اختلافی که در بین مفسران و راویان وجود دارد، در مورد مبدا حرکت حضرت مسلم به سمت کوفه است. برخی حرکت ایشان را از مکه می‌دانند و برخی دیگر معتقدند ایشان از مدینه به سمت این شهر به راه افتاده‌اند. اما قدر مسلم این است که ماموریت ایشان، آماده کردن مقدمات برای ورود اباعبدالله(ع) به کوفه بود. همان طور که امروز هم در عرف سیاسی رایج است، معمولا مقامات بلندپایه سفیرانی را پیش از عزیمت خود به یک شهر یا کشور گسیل می‌کنند تا ضمن سنجیدن اوضاع، فضا را برای سفر وی آماده کند. ماموریت حضرت مسلم نیز رساندن پیام قبول دعوت کوفیان به مردم این شهر و رساندن خبر عزیمت حضرت به سمت کوفه بود. کوفیان، نخبگان جهان اسلام آن روزگار معاویه یک سال قبل از مرگ خود، فعالیت جدی برای بیعت گرفتن از مسلمانان برای یزید را آغاز کرد. این حرکت او که مطابق سنت سلاطین جبار بود، در عالم اسلام مخالفتی جدی را جز در مواردی معدود بر نیانگیخت. در واقع در کل عالم اسلام، کوفه تنها جایی بود که به حاکم شدن یزید حساسیت نشان داد و از حضرت دعوت کرد به عنوان حاکم به این شهر سفر کنند. در واقع کوفیان نخبگان جهان اسلام آن روزگار بودند که موقعیت آنان باعث می‌شد کوفه به عنوان یکی از شهرهای مهم در قلمرو اسلامی شناخته شود. البته آنانی که از امام دعوت کردند، همگی به امام ایمان نداشتند، بلکه عده‌ای اندک به خاطر ایمان خود نامه نوشتند و بقیه یا به خاطر انگیزه‌های قومی و منفعت‌طلبانه و عده‌ی دیگری به خاطر جوگیر شدن به این کار دست زدند. باز هم بی‌وفایی بی وفایی مردمان کوفه به حدی بود که هنوز هم داستان و ضرب‌المثل شده است. این مردم که در خیانت به عهد و تنها گذاشتند اهل بیت(ع) سابقه داشتند، این بار هم عهد شکستند و حضرت مسلم تنها شد و حتی سرپناهی برایشان باقی نماند. شهادت حضرت مسلم شروع داستان غم‌انگیز کربلا بود که می‌توان آن را نقطه‌ی سیاهی در تاریخ بشریت دانست، همان طور که رشادت‌های امام حسین(ع) و یارانشان نیز یکی از نقاط اوج بشریت بود.