طاووس بهشت: ماهنامه «بچه های مکتب» ما حصل فعاليت های نوجوانان مقطع راهنمايی در كارگاه نشريه نويسی مجمع القرآن مكتب المهدی(عج) کانون فرهنگی هنری امام زمان(عج) در جدیدترین شماره خود به مانند چند شماره گذشته در بخش گفت و گوی خود به سراغ مسئولین گذشته مجمع القرآن مکتب المهدی(عج) رفته است که از روی اتفاق در این شماره این فرد کسی نیست جزء آقای نعمت الله قبایی مدیرمسئول و استاد کلاس‌های آموزشی مرحله اول نشریه و از مسئولین و فعالین قرائت در اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 شمسی که مشاهده آن خالی از لطف نیست. مصاحبه از: سید مرتضی میرحسینی-علی اصفر ستاری کمی از خودتان بگویید... بنده نعمت الله قبایی متولد 1/3/54، دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت مالی هستم. دو فرزند دارم و مسؤول مالی دانشگاه علمی کاربردی هستم. مهمترین دغدغه شما در زندگی چیست؟ چند سالی است که یک موضوع فکر من را مشغول کرده است: إن‌شاءالله می‌خواهیم در اینده یک کلینیک فوق تخصصی پزشکی در عباس‌آباد تاسیس کنیم. البته مقدمات این کار را هم انجام داده‌ایم. اما چون نمی‌خواهیم بودجه‌ایاز دولت بگیریم، کار کمی با کندی پیش می‌رود. از برگزاری کارگاه‌های نشریه‌نویسی سال قبل، چه خاطره‌ای در ذهن دارید؟ وقتی که بچه‌ها به صورت هفتگی نشریه می‌زدند، برای هر چه بهتر انجام دادن کار با هم رقابت می‌کردند. این رقابت برای من خیلی جالب بود. عملکرد شورای برنامه‌ریزی نشریه را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ خیلی عالی است! من مطمئنم اگر تلاش شورای برنامه ریزی نشریه نمی‌بود، کارها به این خوبی انجام نمی‌شد. آیا به یادتان هست چه سالی وارد قرائت شدید؟ دقیقا یادم نیست، ولی زمان جنگ بود؛ فکر می‌کنم سال‌های 60 یا 61 بود که وارد قرائت شدم. آن زمان کلاس دوم ابتدایی بودم. مادرم روی این که به قرائت بروم تاکید زیادی داشت و دلیل اصلی رفتن من به قرائت، مادرم بود. تا وقتی که عضو قرائت بودید چه کسانی مسؤول بودند و چه برنامه‌هایی اجرا می‌شد؟ برنامه‌های قرائت همیشه یک جور بود، البته بعضی وقت‌ها، اول دعای توسل خوانده می‌شد. معمولا جز سی تلاوت می‌شد، بعد آقای غلامرضازاده و آقای عباسی حدیث و داستان می‌گفتند. در آن زمان بزرگ‌ترها خیلی بیشتر به قرائت می‌آمدند. به نظر من دوره‌ی طلایی قرائت زمانی بود که آقای علی خانی مسؤول بودند، چون جذب، حداکثر بود. آن زمان حسین به‌زارع، داوود حسن‌زاده، جواد رحمتی، شیخ مهدی رحمتی و حسین مهدی‌نسب هم جزء مسؤولان بودند. شنیده‌ایم طرح‌هایی مانند توزیع کوپن و ایجاد صندوق قرضا‌الحسنه‌ی قرائت از ابتکارات شما بوده است. ممکن است کمی در این مورد توضیح بدهید. یادم است روزی به دلیل ریزش زیاد بچه‌ها در قرائت، در منزل ما جلسه‌ای برگزار شده بود. آقای عبدالله عباسی آن زمان مسؤول بود. در آن جلسه من طرح توزیع کوپن و ایجاد صندوق را دادم و آقای عباسی قبول کردند.البته طرح ایجاد صندوق، خیلی خوب پیش نرفت. برای طرح کوپن با چند تن از بچه‌ها به شرکت «پاکسان» تهران رفتیم، چون آن زمان در عباس‌آباد مواد شوینده خیلی کم و مرغوب بود. از قبل نامه‌ای را که برنامه‌ی قرائت در آن توضیح داده شده بود، فکس کرده بودیم. به محض ورود به کارخانه خیلی تعجب کردیم، چون تا آن زمان چنین دستگاه‌هایی را ندیده بودیم. وقتی وارد اتاق مدیرعامل کارخانه شدیم، به ما گفت برای چه به اینجا آمده‌اید؟! گفتیم از آران و بیدگل آمده‌ایم و برای طرح توزیع کوپن از شما درخواست جنس داریم. گفت برای حمل جنس‌ها پول زیادی باید بابت کرایه بپردازید. بهتر است فردا صبح به شرکت اتکای کاشان بروید و محصولاتی را که می‌خواهید بگیرید. ما هم روز بعد صبح به آن جا رفتیم و هر چیزی که دم دستمان می‌آمد، برداشتیم و بسته‌بندی کردیم و به عنوان جایزه به اعضای قرائت دادیم. نتایجی که از این کار حاصل شد خیلی خوب بود. چون انگیزه‌ی ما جذب بچه‌ها بود و خیلی عالی توانستیم بچه‌ها را جذب کنیم. به غیر از طرح‌های کوپن و صندوق دیگر چه طرح‌هایی از ابتکارات شما بود؟ نمایش فیلم هم یکی از پیشنهادهای من بود. چون در آن زمان کسی در جایی فیلم پخش نمی‌کرد. طرح جایزه و مسابقه فوتبال هم از بنده بود. مهم‌ترین تفاوت بچه‌های آن زمان با این زمان چیست؟ فرهنگ آن زمان با الان خیلی فرق کرده است. حالا دیگر باید از ریشه ساختار قرائت را عوض کرد. من الان دیگر فکر نمی‌کنم با ساختار قبلی بشود قرائت را رهبری کرد. به نظر شما الان چه چیزهایی برای قرائت جذابیت بیشتری دارد؟ قرائت باید به کل شهرستان رخنه کند. چرا ما نباید کل بچه‌های قرائتی شهرستان را جذب کنیم؟! باید فعالیت‌های قرائت تخصصی‌تر شود. در این زمان بچه‌ها خیلی به فوتبال‌دستی و بازی‌های رایانه علاقه‌مند هستند. چرا کانون در این کارها سرمایه‌گذاری نمی‌کند؟ مکانش هم وجود دارد، می‌توانیم زیرزمین ساختمان کانون را برای بازی‌های رایانه ای اسلامی، مثل نبرد خلیج فارس، ذوالفقار و... آماده کنیم. قرائت می‌تواند طرح توزیع کوپن را هم دوباره راه بیاندازد. نظر شما در مورد قرائت چیست؟ باید بزرگان قرائت و کانون یک اتاق فکر تشکیل دهند تا کارهای قرائت و کانون بهتر اجرا شود. من به خیلی از دانشگاه‌ها رفته‌‌ام، تنها دانشگاهی که من از آن درس آموخته‌ام و من را تحت تاثیر قرار داده است، دانشگاه قرائت و کانون امام زمان(عج) بوده است. شما چه دانشگاهی را می‌شناسید که بنیان‌گذاران‌شان شهدا باشند... برنامه‌های دهه‌ی شصت و برنامه‌های الان کانون را مقایسه کنید؟ دهه‌ی 60، دهه‌ی هیجانات ما بود! آن زمان که در کانون و قرائت، تئاتر بازی می‌کردیم، کانون و قرائت یک جایگاه ویژه داشت. ولی الان به دلیل جوّ فرهنگی کشور، از جمله رشد رسانه‌ها و پدیده‌های اجتماعی دیگر، برنامه‌های کانون نیز تحت‌الشعاع قرار گرفته است. کانون اگر بتواند کارهای طنز خود را با فناوری این زمان مرتبط کند، موفق خواهد بود. اولین مسؤولیتی که در کانون داشتید در چه سالی بود؟ من در کانون از مسؤولیت می‌ترسم! غالبا مسؤولیت در کانون بر عهده نگرفته‌ام. چون کار خیلی سخت است. خیلی‌ها از زندگی‌شان زدند و در کانون کار کردند،من از خودم نمی‌بینم که مسؤولیتی در کانون قبول کنم! زمانی که وارد کانون شدید چه کسانی مسؤول کانون بودند؟ آن زمان آقای حسین هیزمی مسؤول کانون بود. آقای به‌زارع همدر کانون فعالیت داشت. آقایان جواد، شیخ مهدی و تقی رحمتی، حسین مهلکی، عظیم‌زاده وقاسم‌پور هم در کانون حضور داشتند. به نظر شما چرا فعالیت‌های گروه هنری کانون افت کرده است؟  گروه هنری افت نکرده است! سطح انتظارات بالا رفته است و همه‌ی ما عقب‌نشینی کرده‌ایم. همین فردا اگر سرود محلی داشته باشیم، همه می‌آیند؛ خودم اولین کسی هستم که می‌آیم! الان کسی نیست که ما را رهبری کند و اتاق فکر تشکیل دهد. متاسفانه کسی نیست که این کار را انجام دهد و این خلا در کانون و معاونت هنری وجود دارد. شما در اجرا‌هایی که در گروه هنری بر عهده داشتید، چه نقش‌هایی بیشتر اجرا می‌کردید؟ من بیشتر نقش‌های طنز را بازی می‌کردم.یادم می‌آید در یکی از نمایش‌هایی که من و آقای کویری، بازی می‌کردیم، او «برار» بود و من «برارِ برار» بودم.آن زمان در گروه هنری کانون سرود‌های محلیو سرودهایی با شعرهای طنز هم می‌خواندیم. زمانی که در نشریه‌ی نگین کویر فعالیت می‌کردید، آیا نگین کویر بین مردم شناخته شده بود؟  بسیار زیاد! حتی شهرت آن به اداره‌ها هم رسیده بود و تاثیر بسیاری بر روی آن‌ها گذاشته بود. همه منتظر بودند ببینند کی نشریه چاپ می‌شود. ما در نگین کویر در سطح شهرستان کار می‌کردیم و آن زمان هیچ نشریه‌ای به جز نشریه نگین کویر در شهرستان نبود. در راه نشریه نویسی چه کسی به شما کمک می‌کرد؟ آقای مهدی خطیب واقعا زحمت می‌کشید. آقای اصغر نجاتی هم خیلی پی‌گیر چاپ نشریه بود، آقای علی خانی هم همین طور چه شد که به فکر راه‌اندازی سایت‌ای‌بی‌نیوز افتادید؟  ما قبل از‌ای‌بی‌نیوز،«طاووس بهشت» را داشتیم. طاووس بهشت اولین سایت فرهنگی مذهبی استان بود. هدف از راه‌اندازی سایت طاووس بهشت این بود که خبرهای مذهبی شهرستان را پوشش دهیم تا خبرهایی را که به بالا بردن سطح فکر جامعه منجر می‌شود، در آن قالب بیاوریم. همه‌ی اداره‌های شهرستان سایت طاووس بهشت را می‌شناختند. آن زمان خیلی تلاش کردیم و موفق بودیم. دوستان می‌گفتند طاووس بهشت از کانون امام زمان(عج) است و باید خبرهای محله و کانون در آن اطلاع‌رسانی شود، ولی من می‌گفتم طاووس بهشت از عباس‌آباد نیست، طاووس بهشت درگاهی است که می‌خواهیم تمام شهرستان راپوشش دهد، ولی تفکر آن‌ها جور دیگری بود... بعد‌ها کسانی، حتی از خارج از کشور، پیام می‌فرستادند که ما خبرهای شهرستان را می‌خواهیم. بعد از آن قصه،به فکر راه‌اندازی یک پایگاه خبری خوب افتادیم که کل اخبار شهرستان را تحت پوشش قرار دهد... آینده‌ای‌بی‌نیوز را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ ای‌بی‌نیوز در آینده بایگانی اخبار شهرستان خواهد شد. الان از اخبار گذشته‌ی آران و بیدگل هیچ چیزی در رسانه‌ها موجود نیست. ما در حال حاضر حدود چهارهزار خبر در آرشیو‌ای‌بی‌نیوز داریم. اخیرا طرح اجرای جشنواره تئاتر در سطح شهرستان از سوی شما مطرح شده است. هدف از این جشنواره چه بوده است؟ دلیل این طرح آن بود که بچه‌ها می‌گفتند بازیگر نداریم! حالا که بازیگر نداریم باید دست روی دست بذاریم و بگوییم بازیگر نداریم؟!من ایده دادم که یک جشنواره‌ی تئاتر در سطح شهرستان برگزار کنیم. هدف از این کار شناسایی نخبگاندر زمینه‌های هنری است. ما اگر این جشنواره را برگزار کنیم می‌توانیم نیروسازی نیز داشته باشیم. به عنوان سوال پایانی، چه پیشنهادی برای بهتر شدن نشریه دارید؟ بچه‌ها می‌توانند با زبان خودشان نرم‌افزار‌های کاربردی را در نشریه معرفی کنند. جلسات کانون را نیز می‌توانیم در نشریه اطلاع‌رسانی کنیم. اگر تعداد صفحات نشریه زیاد شود و موضوعات علمی در آن باشد،کیفیت کار بهتر می‌شود. در این حالت حتی می‌تواند دیگر قرائت‌های نوجوانان شهرستان را نیز پوشش دهد.