این روزها در کشور یکی از فیلم‌های نجیب، ملی و البته بی‌جنجال بر روی پرده سینماها رفته است و سینمای ایران پس از یک دهه درگیری مردم این کشور با مسئله هسته‌ای خود را در فیلمی به نام «تنهای تنهای تنها» به مردم رسانده است.         این فیلم ساخته شده در صداوسیماست و پخش آن را حوزه هنری برعهده دارد اما نیم نگاهی به تبلیغات تلویزیونی و محیطی برای این فیلم در می‌یابیم که انصافا این فیلم در عرصه تبلیغات با همه قدرت سازنده و پخش‌کننده مظلوم واقع شده است. هر چند تلویزیون قبل از اکران این فیلم به پخش تیزری از آن اقدام کرد اما این روزها کمتر می‌توان تیزر «تنهای تنهای تنها» را در شبکه‌های مختلف تلویزیونی دید. از طرف دیگر به نظر می‌رسد حوزه هنری نیز همه سالن‌های خود را در اختیار این فیلم قرار نداده و توان تبلیغاتی خود را برای این فیلم ملی به کار نبرده است، در حالی که این فیلم در تهران دارای 10 سالن است در تبلیغات محیطی همچنان شاهد بنرها و بیلبوردهای مربوط به فیلم «پل چوبی» و «هیچ کجا، هیچ کس» در تهران هستیم. به اين مساله اضافه كنيد اين مسئله را که در شهرستان‌ها نیز حوزه هنری سینماهای خود را فعال نکرده و تنها شاهد اکران این فیلم در یک سالن در بوشهر و مشهد هستیم. این در حالی است که سینمای ایران در سال‌های اخیر شاهد بد‌ترین و زردترين انواع تبلیغات بوده است، یکی مبلغ میلیونی به سوپر استار می‌دهد تا یک دقیقه در فیلمش بازی کند؛ یکی دیگر پیش از ساخت فیلمش خبر می‌دهد که قرار است «آنجلینا جولی» را برای بازی در فیلمش به کار بگیرد. آن یکی با ارائه عکس‌های جذاب به دنبال فروش است و آن یکی آمار فروش تقلبی می‌سازد تا از این باب بتواند مخاطب بیشتری را به سالن‌های سینما بکشاند. مااند ماجراي آمار جعلي فروش فيلم «گذشته» كه در روزهاي اخير رسانه‌اي شد. حال سوال اینجاست که حال که سینمای ایران پس از یک دهه از خواب خرگوشی خود بیدار شده و به مهمترین مسئله سال‌های اخیر مردم این کشور پرداخته است چرا دستگاه‌های مرتبط در این باره کم‌کاری می‌کنند؟ معلوم نیست سینمای ایران تا چند سال دیگر ممکن است بار دیگر به مسئله هسته‌ای به این زیبایی بپردازد و معلوم نیست تا کی قرار است فیلم‌های پرفروش سینمای ایران فیلم‌های موسوم به دختر پسری و مملو از سوپراستارهای «برفوش» باشد.