قاعدتاً هر مطلبی که در آن اندیشه و تفکر شود بهتر در جان و فکر انسان رسوخ خواهد کرد تا اینکه آن مطلب به صورت گذرا و بدون هیچ توجه و تفکر قابل ذکری با گوش شنیده یا با چشم دیده شود.           یادداشتی از: مهدی رحمتی آرانی قاعدتاً هر مطلبی که در آن اندیشه و تفکر شود بهتر در جان و فکر انسان رسوخ خواهد کرد تا اینکه آن مطلب به صورت گذرا و بدون هیچ توجه و تفکر قابل ذکری با گوش شنیده یا با چشم دیده شود.پیامبر عظیم الشأن در حدیث ثقلین فرمودند: «من دو چیز گرانبها در میان شما به امانت می‌گذارم؛ خدا یعنی قرآن کریم و عترتم یعنی اهل بیتم، که این دو تا روز قیامت و در کنار هم و در کنار حوض کوثر هرگز از هم جدا نخواهند شد.» از این بیان استفاده می‌شود که اهل بیت(ع) همانند قرآن هستند، اگر کتاب خدا، قرآن صامت است اهل بیت(ع) قرآن ناطقند، اگر کتاب الهی، قرآن مکتوب است اهل بیت(ع) قرآن مجسم و به عینیت در آمده هستند.از آنجا که اهل بیت(ع)مانند قرآن هستند پس همانگونه که درقرآن باید تدبّر و تفکّر کرد تا از هدایت این کتاب مبین و حکیم استفاده برد همانطور باید در زندگی،روش ومنش ورفتار اهل بیت(ع)نیزتدبروتفکرکرد تا بدینوسیله ازنور هدایت آن‌ها بهره‌مندشد.ماه محرم، ماه عزای یکی از اهل بیت عصمت و طهارت(ع) یعنی سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدا... الحسین(ع) است.حضور در مجالس عزاداری آن حضرت و گریه و نوحه برای او دارای فضایلی است که هیچ کس جز خود آن‌ها نمی‌تواند اجر و جایگاه آن را بشناسد و بیان آن در این وجیزه نمی گنجد. اما سخن این جاست که چرا نشود اجر و پاداش این عزاداری را دو چندان کرد و از آن بهره‌ای بالاتر و والاتر از آن‌چه از آن استفاده می‌شود گرفت. اگرثواب وپاداش عزاداری امام‌حسین(ع)چند برابر گردد و از طرفی این عزاداری باعث رشد و ارتقای جایگاه فعلی ما شود و ما را به طرف جلوحرکت دهد بایدآن را با کسب معرفت همراه کنیم، و کسب معرفت عزاداری اباعبدا... الحسین(ع)درگرو تدبر و تفکر و نگاهی با توجه به زندگی، راه و روش و رفتار و حرکت آن امام معصوم(ع) است.از آن‌جا که امام(ع)، معصوم است همه حرکات و سکنات و قول و عمل او همراه باعلم و حکمت است.لذاهمه‌ی آن‌ها می‌تواند برای ما چراغ راه و مایه‌ی رشد و تعالی باشد. حتی می‌توان در روضه‌ها ومقاتلی که از آن حضرت خوانده می‌شود نیز تدبر و تأمل کرد و از آن‌ها نکته‌ای آموخت، مثلاً این که چرا امام(ع) در کنار پیکر حضرت علی اکبر(ع) چنین گفت و در کنار پیکر حضرت ابوالفضل(ع) چنان؛ یا اینکه چرا درباره‌ی فلان شهید این چنین عمل کرد و درباره‌ی آن دیگری آن چنان، لذاهر کسی به مقدار تدبر و تفکرش معرفت خویش را افزایش خواهد داد و به مقدار معرفتش از وجود پرفضیلت آن حضرت برای تقرب الی‌ا... والی رسوله والی امیرالمؤمنین والی فاطمه والی الحسن(ع) بهره خواهد جست!در پایان بگذاریدبرای روشن شدن مطلب به نقل قولی یکی ازعلمای بزرگوار اشاره کنیم،ایشان می فرمودند:که در روایت داریم"برای حضرت عباس(ع) مقامی است که همه‌ی شهدای کربلا بر آن غبطه وحسرت می خورند."حال سؤال اینجاست؛ درحالی که همه‌ی شهدای کربلا جزءاصحاب امام حسین(ع) هستند و در روز عاشورا در کنار آن حضرت بودند چگونه است که برمقام حضرت ابوالفضل(ع) غبطه می‌خورند؟ پاسخ آن است که آن‌ها بر این حسرت خواهند خورد که چرا نتوانستند از ظرفیت والای وجودی حضرت اباعبدا...(ع)آن‌قدر بهره ببرند که حضرت ابوالفضل(ع) بهره برده است؟حسرت براینکه چرا ازوجود نورانی و پرفضیلت امام حسین(ع) نتوانستند آن چنان که شایسته بود برای تقرب وارتفای جایگاه خود بهره برداری کنند.امیداست دراین ایام باعظمت بتوانیم ازنور وجود سید و سالارشهیدان و فضایل وجودی آن حضرت بهره‌های لازم وشایسته راببریم.