اکنون ديگر مجله‌ي سوره‌ي انديشه براي مخاطبان خود، نام‌آشناست و مخاطبان مي‌توانند چون سوره بينديشند و بر جامعه نظر کنند. سوره و سوره‌خوانان چشم خود شسته‌اند و بر اين نکته هم‌نظر شده‌اند که براي نظر به جامعه نشايد که آن را به سياست و فرهنگ و اقتصاد و اجزاء ديگر، پاره پاره کرد و از هر دري سخني گفت.             اکنون ديگر مجله‌ي سوره‌ي انديشه براي مخاطبان خود، نام‌آشناست و مخاطبان مي‌توانند چون سوره بينديشند و بر جامعه نظر کنند. سوره و سوره‌خوانان چشم خود شسته‌اند و بر اين نکته هم‌نظر شده‌اند که براي نظر به جامعه نشايد که آن را به سياست و فرهنگ و اقتصاد و اجزاء ديگر، پاره پاره کرد و از هر دري سخني گفت. مي‌توان جامعه را به ساحاتي قشربندي نمود و به دور از روزمره‌گي‌ها از منظر و مأواي همان ساحت و بدون غفلت از ديگر ساحات، کل جامعه را در جريان تاريخ فهميد و آنچه را که در ايران کنوني جاريست، به گونه‌اي ديگر نگريست. البته چنين نگاهي محتاج تدبر و تأمل و تا اندازه‌اي دوري از پيش‌آمدها و رخدادها و فهم عمومي جامعه است؛ لذا حتماً کساني خواهند بود که غرق در مشهورات زمانه‌ و هيجانات رسانه‌اي‌اند و احياناً تمايلي هم براي خروج از آن‌ها ندارند. پس بعيد نيست که اين عده بخشي از مکتوبات مجله را مشتي انتزاعيات قلمداد کنند. اما تحريريه‌ي سوره همچنان پرقوت و نستوه، از منطق خود به جامعه مي‌نگرد و به دنبال راهي است که جامعه را بشناسد و بفهمد آنچنان که بايد. اما با گشادن مجله و با رعايت اختصار در کلام، مروري مي‌کنيم، بر آنچه آمده است. در بخش سبک زندگي، پرونده‌ي معماري و شهرسازي را مي‌بينيم و اين مهم که چه ارتباطي بين سبک زندگي از سويي و معماري و شهرسازي ما از سوي ديگر وجود دارد، به استاد صاحب‌نامي چون دکتر مهدي حجت برمي‌خوريم و اين سئوال که معماري ما چگونه پديد آمده است و ما را چگونه تربيت مي‌کند؟ در بخش نظام اجتماعي مقولاتي چون بازار، دولت و جامعه‌ي مدني داريم و گفت‌وگويي از دکتر عباس منوچهري با نام «جامعه‌ي مدني در فقدان پوليس يوناني»، که از آغاز دولت مدرن تا افول جامعه‌ي مدني مورد بررسي قرار داده است. «حوزه‌ي علميه» ديگر پرونده‌ي اين بخش است که از مطالب آن مي‌توان به «رسالت روحانيت در دنياي جديد» از حجت الاسلام سيدمحمدمهدي ميرباقري نام برد. اين پرونده في‌الواقع به شناخت حوزه در مناسبات ديروز و امروز جامعه مي‌پردازد که در فضاي رسانه‌اي ما توجهي در خور تأمل است. در اين بخش نام اساتيدي ديگر چون منوچهر آشتياني، احمد نقيب‌زاده، عباسعلي رهبر و ابراهيم فياض را هم مي‌توان ديد. در بخش نظريه‌ي اجتماعي، به پرونده‌ي علوم مهندسي برمي‌خوريم پديده‌اي که در سايه‌سار تکنولوژي نضج و قوت گرفته است و امروز بر بسياري از عرصه‌هاي زندگي سيطره يافته است. از مطالبي که در اين پرونده به چشم مي‌خورد، «بنيان‌گذاري نگاه مهندسي به عالم» از کريم مجتهدي است. در اين بخش مطالبي از آقايان دکتر ناصر فکوهي، محمدعلي مرادي، مهدي معين‌زاده، عليرضا شفاه هم آمده است. در بخش تفکر پرونده‌ي «جبر و اختيار» قابل مشاهده است که در تاریخ فلسفه مورد توجه بوده است. «از مقامات تبتل تا فنا» مطلبی است از این باب توسط توسط دکتر سيدمحمدتقي چاوشي در عرفان نظری. اما در این بخش «فرهنگستان علوم اسلامی» هم به عنوان جریانی فکری و فلسفی مورد مداقه قرار گرفته است و مطالبی از خود آنان و ديگران، آورده شده است. از اهالی فلسفه‌ی این شماره آقايان مهدی بنایی و سید مهدی ناظمی و احمد رهدار نيز به چشم می‌خورند. در بخش هنر و ادب از مطلب مفصل امیل زولا، «رمان آزمایشی»، که بگذریم به پرونده‌هایی چون «استعاره و دلالت» و «عکاسی» می‌رسیم. این بخش از مطالب نویسنده‌گانی چون محمدجواد صافیان و یوسفعلی میرشکاک بهره می‌گیرد. بخش تاریخ واپسین بخش اصلی مجله است که از «گذشته»ی تاریخ می‌پرسد. گفت‌وگوی مکتوب با دکتر ملاصالحی با محوریت میراث، گشایشگر این بخش است، در ادامه، دکتر علی مرادخانی در مطلبي نگاه جنکینز متفکر پست‌مدرن را شرح نموده است. در ادبیات دینی معنای تاریخ با عبرت عجین شده است، ولی اینکه چه نگاهی به تاریخ می‌تواند عبرت‌بین باشد، پرسشی است که باز است و هنوز جوابی در خور ندارد. تاریخ اسلام پرونده‌ی دیگر بخش تاریخ است که از این تاریخ به ما هو تاریخ و تاریخنگاری آن بحث شده است. اما از تاریخدانانی در این شماره می‌توان نام برد: آقایان محمدحسین رجبی با مطلب «روایت کافی نیست»،  سیدابوالفضل رضوی، سیدموسی دیباج و علی معصومی. آخرین بخش مجله، ضمیمه‌ی فرهنگی هنری اسفار است. فصلی شامل معرفی کتابی چند با محوریت تفکر است که به تازه‌گی نشر یافته‌اند. فصلی به نقد فیلم می‌پردازد و جشنواره‌ی فیلم فجر را در نظر دارد. در فصلی دیگر با نام نقد ادبیات، از جمله به کتلاب‌های علیرضا قزوه پرداخته است و فصل علوم انسانی نیز کما فی‌السابق باز است. اما در فصل شخصیت به دکتر مهدی گلشنی پرداخته شده است، آثار ایشان معرفی شده و رویکرد علم دینی ایشان مورد بررسي قرار گرفته است.