وقتی رفتم دانشگاه دوستای مختلفی از جاهای مختلف ایران پیدا کردم، یکی ترک، یکی کرد، یکی لر و... خیلی قومیتای دیگه، دوستایی که وقتی باهاشون نشست و برخاست میکنی تازه میفهمی هرچی جوک براشون ساخته شده و تو شنیدی چقدر بیراه بوده، و اصلا با دوستای تو هیچ سنخیتی نداره،. همشون مثل خودت هستن حتی بهتر و ساده‌تر و زلال‌تر. دوستی دارم که کُرده، خیلی هم ساده و پاکه...جمعه قبل سرش رو از رو گوشیش بلند کرد و گفت:" بچه ها تو یه گروه از همشهریام پیام اومده که عیدتون مبارک!! عیده چیه؟!!" فک کردم و گفتم: بنظرم تولد پیامبر(ص)، گفت ولی فک نکنم... گفتم: چرا، آخر هفته هم تولد پیامبره(ص)، این تولدشون به روایت اهل سنته و اون تولدشون به روایت ما شیعه‌هاس دیگه.... گفت: من سنیم ولی نمیدونستم....یه لحظه ساکت موندم...من نمیدونستم اون سنیه...مگه میشه؟!! اون هیچوقت شبیه تمام چیزایی که در مورد اهل سنت شنیده بودم نبود...یکی بود مثل ما...خونگرم و مهربون...باهاش صمیمی‌تر شدم... روناک اهل سرپل ذهابه....همون شهری که ماه پیش زلزله اومد... تو همین زلزله دوستای شیعه‌ام سنگ تموم گذاشتن و حتی براشون کانتینر فرستادن و وسایل زندگی.... برای هیچکدوم از ما مهم نیست که روناک سنیه....برای اون هم مهم نیست که ما شیعه هستیم...مهم اینه که ما مسلمونیم و خدا و پیامبر و کتابمون یکیه... و قطعا روناک و روناک‌ها، کینه‌ای از اهل بیت پیامبر (ص) تو قلبشون ندارن و این داستان‌های ساختگی از شیعه و سنی ساخته کسانیه که از آب گل آلود این اختلاف ماهیان خوبی به چنگ می آورند... --یاد داستانی از شهید مطهری افتادم: همكاری صادقانه‌ی هشام بن الحكم و عبد اللّه بن یزید اباضی ضرب المثل دو شریک خوب و امین  شده بودند. ایندو به شراكت یكدیگر یك مغازه ی خرازی داشتند. تا زنده بودند میان آنها اختلاف و مشاجره ای رخ نداد. موضوع عجیب این بود كه این دو نفر از لحاظ عقیده‌ی مذهبی در دو قطب كاملا مخالف قرار داشتند، هشام از علما سرشناس شیعه‌ و از یاران خاص امام جعفر صادق (ع) بود، ولی عبد اللّه از علمای اهل سنت بود. آنجا كه پای دفاع از عقیده و مذهب بود، این دو نفر در دو جبهه‌ی كاملا مخالف قرار داشتند، ولی آنها توانسته بودند تعصب مذهبی را در سایر شئون زندگی دخالت ندهند. بسیار اتفاق می‌افتاد كه شیعیان و شاگردان هشام به همان مغازه می‌آمدند و هشام اصول و مسائل تشیع را به آنها می‌آموخت و نیز اباضیه می‌آمدند و در جلو چشم هشام تعلیمات مذهبی خودشان را كه غالبا علیه مذهب تشیع بود فرا می‌گرفتند و هشام ناراحتی نشان نمی داد. روزی عبداللّه به هشام گفت: «من و تو با یكدیگر دوست صمیمی و همكاریم. من میل دارم كه مرا به دامادی خود بپذیری» . هشام در جواب عبد‌اللّه فقط یك جمله گفت: «فاطمه مؤمنه است » . عبداللّه سكوت كرد و دیگر سخنی از این موضوع به میان نیاورد. این حادثه نیز نتوانست در دوستی آنها خللی ایجاد كند. _ ✍️ فاطمه بیخوابی آرانی/ انتهای پیام