نوع نگرش به انسان و ویژگی های او اهمیت ویژه ای در مطالعات علوم اجتماعی، بالاخص مطالعات سازمان و مدیریت داشته است. در عرصه نظریه پردازی در علوم اجتماعی، مبانی انسان شناختی در کنار مبانی هستی شناختی، معرفت شناختی و روش شناختی، ارکان نظريات و پارادایم های آن حوزه را شکل داده است.

مبانی مذکور آن قدر مهم هستند که تفاوت در هر کدام از آن ها منجر به شکل گیری پارادایم های علمی مختلفی در تاریخ علم گردیده است در علم سازمان و مدیریت نیز، هم به لحاظ نظری و هم به لحاظ عملی، انسان جایگاه ویژه ای دارد. سیر تاریخی مکاتب علم مدیریت حاکی از نگرش های متفاوت به انسان بوده است و این نگرش عامل مهمی در تفاوت مكاتب مدیریت بوده است.

تمامی نظریه های مدیریت اذعان دارند که انسان ها نیازهای خاصی دارند که اگر بنا است جذب سازمان شده و به ماندن در آن تشویق شوند و خود را به شیوه ای منسجم وقف خواسته های آن نظام نمایند، برآورده کردن نیازهای آنان ضروری است. نظریه پردازان علم سازمان و مدیریت، با توجه به تبیین و تفسیر خود از انسان، در ماهيت ضرورت مزبور با هم اختلاف نظر دارند.