در هیچ مناسبتی هم چون مناسبت های مربوط به عزا یا سرور اهل‌بیت(علیهم‌السلام)، نمیتوان مردم و مخاطبان را از تمام اقشار و در این شمار عظیم جذب کرد. به همین دلیل مجالس ائمه، فرصت بیمانندی است که همگان باید آن را برای ارائهی مفاهیم والای اسلامی قدر بدانند و تمام تلاش خود را در این راه صرف کنند.             یادداشتی از: مجتبی خانی آرانی در هیچ مناسبتی همچون مناسبتهای مربوط به عزا یا سرور اهل‌بیت(علیهم‌السلام)، نمیتوان مردم و مخاطبان را از تمام اقشار و در این شمار عظیم جذب کرد. به همین دلیل مجالس ائمه، فرصت بیمانندی است که همگان باید آن را برای ارائهی مفاهیم والای اسلامی قدر بدانند و تمام تلاش خود را در این راه صرف کنند.یکی از مشکلاتی که در برگزاری مراسم منسوب به اهلبیت(علیهم‌السلام) وجود دارد گم شدن هدف اصلی و حذف شدن اصل لزوم انتقال معارف اهل‌بیت(علیهم‌السلام) از مراسم است. اصلاً خالی شدن مجالس از معارف اسلام، یکی از حربههای جنگ نرم دشمن است که متأسفانه برخی مسئولان و دستاندرکاران آن مجالس، ناخواسته در این نقشهی شوم بازی می‌خورند. دشمن میداند اگر مجالس اهلبیت(علیهم‌السلام)، منسجم و صحیح برگزار شود هرگز یارای عرض اندام در میان مردم را نخواهد داشت. از این رو با داخل کردن افکار و اهداف خود در هیأتهای مذهبی و منحرف کردن اشکال عزاداری و جشن، به‌وسیله‌ی شبکههای عریض و طویل تبلیغاتی و پخش محصولات مبتذل فرهنگی به بدعتگذاری در این مجالس پرداخته است. این شد که مثلاً در مراسم جشن ائمه(علیهم‌السلام)، گاهی شاهدیم سرور و شادی، که یک ابزار برای انتقال معارف است، اصل قرار میگیرد و گاهی آن‌قدر مجالس خالی از معارف میشود که نام اهلبیت(علیهم‌السلام)، تنها بهانهای برای دور هم جمع شدن و گذراندن ساعاتی به شادی مینماید. برخی اوقات حتی مشاهده شده است که این مجالس تبدیل به مجلس گناه میگردد. این خطر بسیار بزرگی است که همت همگانی و خصوصاً همت مسئولان هیأتهای مذهبی، باید در جهت رفع آن متمرکز شود. صاحبان منابر مداحی و خطابه، برای مقابله با این عملیات شوم و پیچیده، باید با ارائهی معارف به صورت صحیح به مردم، در مراسم مذهبی ظاهر شوند و شیوههای درست عزاداری و جشن برای اهلبیت(علیهم‌السلام) را رواج دهند. باید بدانند اگر مجالس اهلبیت(علیهم‌السلام) با مسایل سیاسی و هشیاری مردم بیگانه بود، دشمن به آن اعتنایی نمیکرد؛ با آن کاری نداشت. همین مطرح شدن توطئهها و تزریق هشیاریهاست که دشمن را به وحشت انداخته و مجبورش کرده در بودجهی خود برای مقابله با آن ردیف بودجه اختصاص دهد.در این راه باید مداحان و خطیبان ما با مسایل روز جامعه آشنا باشند. خطیب و مداح ضمن احاطه‌ی کامل به مسایل سیاسی روز و اجتماع، باید قدرت تحلیل این حوادث و تطبیق آن با شرایط و زمان ائمه(علیهم‌السلام) –به‌عنوان الگوی عملی زندگی اجتماعی- را داشته باشد. بنابراین می توان گفت اولاً روحانی و مداح غیرسیاسی و ناآگاه به مسایل جامعه نخواهد توانست رسالت خود را به درستی انجام دهد چرا که اصلاً قیام سیدالشهداء(علیه‌السلام) یک حرکت سیاسی است. ثانیاً در این مسیر، لازم است صاحبان منابر مداحی و خطابه، علاوه بر خواندن کتاب مقتل و احاطه‌ی کامل بر این کتب، کتاب‌های تحلیلی مربوط به واقعه‌ی عاشورا را بخوانند؛ چرا که اگر واقعه‌ی عاشورا درست تحلیل شود، می‌توان تمسک به هدف اعلای انسانی –به‌عنوان تنها راه نجات بشر امروز از پوچی- را در آن یافت و سالار شهیدان(علیه‌السلام) را به‌عنوان «شهید فرهنگِ پیشرو انسانیت» شناخت. در این زمان است که اگر روحانی و مداحی توانایی تحلیل مسایل روز را داشت و داشتن این توانایی را بر خود فرض دانست، وقتی با موضوع فلسطین و رژیم صهیونیستی روبرو می‌شود، نه تنها آن را بیگانه از موضوع عاشورا نمی‌پندارد بلکه با استناد به سخن صریح اباعبدا...(علیه‌السلام) که «مِثلی لایُبایِعُ مِثلَه» دفاع از حق مردم فلسطین را عین دفاع از مظلوم و مبارزه‌ی با رژیم صهیونیستی و آمریکا را مصداق بارز مبارزه با حاکم جائر و یزید زمان می‌داند. او با شناخت دقیق حسین زمانش، از او نه فقط در حرف، بلکه در عمل پیروی می‌کند  و چنین معتقد است که «شمر هزار و چهارصد سال پیش مرد، شمر امروزت را بشناس». چنین روحانی و مداحی وقتی با فتنه‌ای مثل فتنه‌ی سال قبل مواجه می‌شود، با بصیرت کامل دست‌های بیگانه را می‌بیند و با عمل به‌هنگام و به‎اندازهو با استفاده از فن خطابه‌ی خود مردم را از آن‌چه فهمیده آگاه می‌سازد؛ نه این‌که به بهانه‌ی آلوده نشدن به سیاست(!)، منافع خود را در خطر دیده و سکوت اختیار کند و تنها به تهییج احساسات و «اشک گرفتن» از مردم به عنوان هدف، بسنده کند؛ چرا که مهمتر از «اشک گرفتن» تشریح واقعیت‌های وجود ائمه(علیهم‌السلام) و مقام ایشان است.از آن‌جایی که اهل خطابه و مدح، خواص جامعه هستند، باید مواظب رفتارها و جهت‌گیری‌های اجتماعی خود باشند چرا که آن‌ها منتسب به ائمهاند و این انتساب، مسئولیت‌زا ست.به هر حال، فرصت عزاداری سیدالشهداء(علیه‌السلام)، که به خاطر عمق قیام آن حضرت در باورهای مردم، نسبت به سایر مناسبتها عظمت و برجستگی خاصی دارد باید برای این مهم مغتنم شمرده شود.