رحمن و رحیم دو صفت از صفات خداوند است. صفت رحمانیت خداوند مخصوص همه‌ی انسان‌ها اعم از کافر و مسلمان است ولی صفت رحیمیت خدا مخصوص کسانی است که شکر نعمت رحمانیت خدا را گذاشته اند و حمد زبانی و عملی او را به جا آورده‌اند.         یادداشتی از: حجت الاسلام اصغر متین پور آرانی رحمن و رحیم دو صفت از صفات خداوند است. صفت رحمانیت خداوند مخصوص همه‌ی انسان‌ها اعم از کافر و مسلمان است ولی صفت رحیمیت خدا مخصوص کسانی است که شکر نعمت رحمانیت خدا را گذاشته اند و حمد زبانی و عملی او را به جا آورده‌اند. در کنار این دو صفت، خداوند یک هدایت عامه دارد و یک هدایت خاصه. هدایت عامه مخصوص همه‌ی انسان‌هاست، اما هدایت خاصه از آن کسانی است که از مرحله هدایت عامه عبور کرده‌اند. این هدایت عامه و خاصه داشتن، همچنین رحمن و رحیم بودن در مورد سید‌الشهدا(علیه‌السلام) که به عنوان جانشین خدا روی زمین است نیز باید صادق باشد. برای درک بهتر این موضوع به شرح حدیثی از رسول خدا(صلی‌ا..علیه‌وآله) می‌پردازیم. ایشان در حدیثی در مورد اباعبدا...(علیه‌السلام) فرموده‌اند: ((ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه)) یعنی حسین(علیه‌السلام) چراغ هدایت و کشتی نجات است. فرض کنید شما در تاریکی شب، چراغی را که مال خودتان است روشن کنید. دیگران تا جایی که شعاع نور چراغ امتداد پیدا می‌کند می‌توانند از این نور استفاده کنند. شما می‌توانید چراغ را خاموش کنید اما حق اعتراض به این افراد را ندارید. اما اگر شما سوار یک کشتی باشید هیچ کسی بدون اجازه‌ی شما حق سوار شدن به کشتی را ندارد. در حدیثی که نقل شد چراغ نشانه‌ی رحمانیت و هدایت عامه‌ی امام حسین (علیه‌السلام) و کشتی نیز نشانه‌ی رحیمیت و هدایت خاصه‌ی امام حسین(علیه‌السلام) است. مطمئناً اگر کسی بدون چراغ هدایت امام(علیه‌السلام) حرکت کند به کشتی نجات او نخواهد رسید. برای این‌که در این مسیر به چاه ضلالت نیافتیم و سالم به مقصد برسیم باید تا رسیدن به کشتی، چراغ در جلو و بالای سر ما قرار داشته باشد؛ چرا که اگر همین چراغ را زیر پا گذاشتیم و یا جلوتر از آن حرکت کردیم برای ما روشنی بخش نخواهد بود. حال اگر آمدیم و همین چراغ را با دست خود از بین بردیم یعنی حسین زمان‌مان را کشتیم و اطاعتش نکردیم و دستوراتش را زیر پا گذاشتیم، این ما هستیم که راه را گم می کنیم و از هدایتش محروم می‌مانیم.