بدانید که غیبت فرزندم به قدری طولانی می شود که مردم در شک واقع می شوند،مگر افرادی که خدا ایمانشان را نگهداری می کند...امام حسن عسگری(ع) معنای زنده بودن من با تو بودن است آن لحظه ای که بی تو سرآید مرا مباد به نام خدای راه گم کرده ها... در آغاز کار در غلط افتادم می پنداشتم که این منم که یاد او می کنم،حال آن که او بود که پیش از یاد کردن من،یاد من می کرد می پنداشتم که من در طلب اویم،حال آن که او در طلب من بود،پیش از طلب من می پنداشتم که من او را دوست دارم،حال آن که او بود که مرا دوست می داشت،پیش از آن که من او را دوست بدارم آقای هادی من! السلام علیک اَیُّها المقدمُ المامول سلام بر شما که بر هر آرزویی مقدم هستید... ندایی از منتها الیه درونم فریاد می زند اَینَ صاحِبنا؟!اَینَ المنتقم؟! و منی که همچون کودکی سرگردان مدام با خویش زمزمه می کنم: تا یار که را خواهد و میلش به که باشد... به یقین ما صاحبی داریم... صاحبنا،این روزهای غریب که میدانی غم بر دل هایمان چیره شده بیشتر به ماجرای سید رشتی فکر میکنم، به راه گم کردنش در تاریکی جاده ها،به حرف های عجیب شما که گفته بودید: نافله بخوان تا راه پیدا کنی جامعه بخوان تا راه پیدا کنی عاشورا بخوان تا راه پیدا کنی یاد گمشدگی های خودمان در راه مقصد می افتم،یاد ابن السبیل بودنمان... ای مولای من! حضرتِ نور،زندگی برای ما بدون شما سخت می گذرد!خصوصا برای همچون منی که بر پای دلم زنجیر هاست و بر چشم دلم شب پرده افکنده... یاابنَ هداة المهدیینِ دل های سرگشته... این روزها بیشتر شبیه کسی هستیم که کهف الوری یَش شمایید،که پناه دل بی پناهش تنها شمایید.. میشود نظاره گر این فرزندان دلتنگ باشی؟ می شود دیگر نخوانیم غم دلتنگی تو روضه ی هر جمعه ی ماست؟ حبیبُ قلوبنا شهر بی یار مگر ارزش دیدن دارد؟ پناه بده این دل های بی قرار ما را... بیا ای سر پناهِ بزرگمرد و بشکن همه ی بت ها را روشن کن چشم های یاس های منتظر را و روح بدم تنه ی سرد تاریخِ مارا و ندا بده:انا المهدی... آقا جانِ ما آغاز امامتتان بر همه ی دل های بی تاب مبارک... انتهای پیام/ محمدحسین خواجه منصوری