یادداشتی از: رحمت الله غلامرضا زاده  تاسوعا و عاشورا دو واژه بسیار حائز اهمیت است، به طوری که همه انسان های آزاده دنیا این دو را واژه به عنوان مظهر شهامت و شهادت(ایثار و از خودگذشتگی) یاد می کنند در فرهنگ ما تاسوعا به نام مبارک آقاقمربنی هاشم حضرت عباس(ع) و روز عاشورا نیز با یاد حضرت سیدالشهدا(ع) شناخته می شود. آنچه باید از تاسوعا دانست در روایات آمده است از امام صادق(ع) سوال شد: روز تاسوعا یعنی چه؟ امام فرمودند: «تاسوعا آغاز غربت جد ما سیدالشهدا(ع) است. زیرا در این روز تمامی راه های ورود به صحرای کربلا بسته شد و ورود هر یار و یاوری برای امام حسین(ع) ممنوع شد.«  در تاسوعا غربت و تنهایی امام و یارانش مسجل شد. در این روز نخست به فرمان ابن زیاد حمله سپاه کفر آغاز شد که با وساطت سپه سالار کربلا یک شب از دشمنان وقت گرفته شد و در نوبت بعد امان نامه ای از طرف یزید برای حضرت عباس(ع) آمد که آن حضرت نپذیرفتند. ایشان حفظ جان مولا و امام و برادر خود و در نهایت رضای خداوند را برجان خویش مقدم داشتتند زیرا با تمام وجودشان امام شناسی و ولایت‌مداری را درک کرده بودند. از همین رو  این روز را با یاد و وفای آقاقمربنی هاشم(ع) نسبت به اهل بیت(ع) برای همیشه گرامی می دارند و یاد و خاطره این عاشق سر از پا نشناخته اش را زنده می دارند تا همه نسل ها از این رشادت، جان نثاری و مردانگی درس عبرت بیاموزند و نسبت به امام خود وفادار و پایدار باشند. عاشورا نماد زیبایی و پایبندی به ارزش ها از عاشورا نیز به عنوان روز تجلی ایثار و مردانگی یاد می شود. در عاشورا همه زیبایی ها و ارزش های دینی را می شود مشاهده کرد. از عاطفه نسبت به زن و فرزند، عیادت از مریض، مردانگی در برابر کسانی که حتی راه را به امام بستند، رشادت و شهامت و ایثار و... . همه این در اصطلاح سختی ها انجام شد تا اسلام و احکام الهی زنده بماند و عابدان روی زمین خدا را عبادت کنند که اگر نبود این همه فداکاری حسین(ع) و یارانش از دین الهی نامی نبود. به همین دلیل هم از ثواب عبادت بندگان خدا به روح مطهر سیدالشهدا(ع) و ارواح طیبه شهدای کربلا واصل می گردد. ثنظیم: محمد حسین خواجه منصوری