طاووس بهشت: بنابر آموزه های دینی و روایات یکی از موارد زمینه ساز ظهور امام زمان (عج) انتظار فرج است، انتظاری که پیامبر (ص) و ائمه معصومین (ع) به آن سفارش کرده اند و از بهترین و برترین اعمال مومنان شمرده می شود و امام صادق (ع) درباره آن فرموده اند: "اگر شخصی در حال انتظار بمیرد، شهید خواهد بود اگر چه در رختخواب هم مرده باشد." در روایات آمده است: "انتظار فرج برترین اعمال و بهترین عبادت مومن است. منتظران بهترین مردم زمان هستند. منتظران مانند کسانی هستند که در راه خدا شمشیر زده و در خون خود غلطیده اند. منتشران مانند کسانی هستند که در کنار امام زمان (عج) به شهادت رسیده اند و به آنان اجر هزار شهید مانند شهدای بدر داده می شود. منتظران از برخی شهدای بدر و احد بهترند و خداوند راه روزی را بر ایشان باز می نماید و آنان را در زمره اولیای الهی قرار خواهد داد که هیچ ترس و وحشتی در آنها نیست." امام سجاد (ع) منتظران را برترین مردم همه روزگاران برمی شمارند و می فرمایند: "آن گروه از مردم عصر غیبت امام دوازدهم (عج) که امامت او را پذیرفته و منتظر ظهور او هستند برترین مردم همه روزگاران هستند." امیرالمومنین (ع) می فرمایند: "انتظار فرج بکشید و از رحمت خدا ناامید نگردید، زیرا محبوب‌ترین اعمال نزد خداى عزوجل، انتظار فرج است و همانا منتظران فرج مانند شهیدانى هستند که در راه خدا، در خون خود مى‌غلتند." امام کاظم (ع) نیز می فرمایند: "خوشا به به حال شیعیان ما که در غیبت قائم ما (عج) بر ما محبت و ولایت و بیزارى از دشمنان ما پایدار ماندند، آنها از ما و ما از آنهاییم و همانا آنان امامت ما را پذیرفتند، ما هم آنها را به عنوان شیعیان خود پذیرفتیم. خوشا به حال آنها و باز هم خوشا به حال آنها، آنها به خدا قسم در درجه ما و در کنار ما در روز قیامت‌اند." امام حسین (ع) فرموده اند: "به تحقیق که صبر کنندگان در غیبتش بر اذیت‌ها و تکذیب‌ها مانند مجاهدان با شمشیر در سپاه پیامبر (ص) هستند." البته باید توجه داشت برخی با برداشت غلط از مفهوم انتظار، گمان می کنند که باید به هر وسیله ممکن به ظهور امام عصر (عج) سرعت بخشید، گرچه به ترویج کفر و بی دینی و فساد و فحشاء در بین مردم باشد. برخی نیز بر این باورند که در برابر انحرافات و مفاسد باید بی تفاوت بود تا فساد همه جا را بگیرد و در نتیجه امام زمان (عج) ظهور کند در حالی که دامن زدن به برداشت های غلط از مفهوم انتظار گناهی نابخشودنی است. منابع: 1- بحارالانوار، ج 52 2- بامداد بشریت